[dropcap type=”background”]G[/dropcap]ecenin karanlığında bir şeylerin yanlış gittiğini hepsi biliyordu. Günlerdir ilçe merkezinin koordineli bir şekilde baskına uğrayacağı ile ilgili kuvvetli istihbaratlar ardı ardına geliyordu. Belli olmayan yalnızca olası baskının günüydü.
Bundan önce de ilçeye buna benzer saldırılar olmuştu. İlçeye tek noktadan ulaşıldığı için, baskın boyunca havadan takviye hariç bir yardımın gelmesi mümkün değildi. Arazinin sertliği ve hududa yakınlığı gibi faktörler de ilçenin handikaplarıydı. İlçede görevli personel devletin kendilerine sağladı imkanlar ile bu baskını önlemek için üstün bir gayretle çalışıyorlardı. Kendi mevzilerini bir duvar ustası titizliği ile kendileri inşa ediyorlardı.
Daha önceki baskınlardan elde edilmiş tecrübeler neticesinde şehrin kritik yerlerine kule benzeri sabit noktalar yerleştirilmişti. Kule imkanlarla ne kadar güçlendirilse de belli bir dayanma süresi olduğunu onlar da biliyorlardı. Kurşun geçirmez camların da, çelik kapıların da belli bir dayanma gücü vardı.
Kuledeki personel, en kritik noktalara konulduklarının ve kalenin kapısını kendilerinin tuttuklarının farkındaydılar. Onlar dayandıkça bütün noktalar daha emniyette olacaktı. Bu ruh hali içinde, her biri içeride bulunan silahların başında ve tetikte bekliyordu.
Sabahın ilk ışıklarıyla beraber ilk saldırının yapıldığı yerlerden biriydi bu nokta. İsterseniz yaşananları onların telsiz konuşmaları üzerinden dinleyelim.
Telsiz konuşmalarından duyduğunuz üzere kuleye onlarca roket ve kurşun isabet etmişti. Kulenin bazı katları kullanılamaz hale gelmişti. Saldırının başlangıcında personelin bir kısmı yaralanmıştı. Vücutlarından akan kanlara rağmen çatışmaya devam ediyorlardı. Çatışma yakın mesafelere inmişti.
Çatışmaya ellerindeki silahlar ile karşı koymaya çalışan personel son durumu üstlerine şu şekilde bildiriyorlardı.
Zaman geçtikçe ilçenin her noktası yoğun saldırılara uğramaktaydı. Güvenlik güçlerinden yaralananlar tedavilerini kendi bulundukları noktada yaparak çatışmalara devam ediyorlardı. Çatışma uzadığından silahlarda şişmeler ve mermi sıkıntıları baş göstermeye başlamıştı. İlk saldırılardan sonra sızma girişimleri de başlamıştı.
Saatler ilerliyor bütün noktalarda olduğu gibi 64 nolu kulede de şişen silahlarını onarıyor ve araçlarla getirilen mermiler ile çatışmaya devam ediyorlardı.
Gelen malzeme takviyesi sayesinde çatışmaya devam eden personelin birçoğu artık yaralıdır. Hiç biri tahliye istemeden göreve devam etmektedir. İlk saldırıdan beri yaklaşık üç saat geçmiştir. Personel moral motivasyonu kendi bildikleri yöntemle sağlamaktadır. Karakol bölgelerinde kalan personel zırhlı araçlarla arkadaşlarına takviyeye gitmektedir. Her noktadan yaralı bilgisi gelmesine rağmen güvenli noktalardaki personel en tehlikeli noktalara gitmekten çekinmemektedir. Bütün telsizlerden geçilen anonslardan anlaşıldığı üzere, bir geri adım atılması dahi söz konusu değildir.
Onlarda ataları gibi Allahın adını anarak direnmekte ve bütün saldırıları püskürtmektedirler. Muhtemelen bazı muhteremler bu haykırışları başka bir şeye yorumlayacak ve büyük cümleler ile atalarınız anabilir ancak bu dönemde bazı terör gruplarının yaptığı şekilde Allah’ın adını öne çıkararak anmanız sakıncalı diyeceklerdir. Ben de onlara inancını bir gün şöyle bir gün böyle dile getir ya da getirme denir mi diye soracağım. Onlar Çanakkale’de ve Sakarya’da direnenlerin çocukları… onlar gibi yaşar, onlar gibi savaşır, onlar gibi Allah’a haykırırlar.
Saatler ilerledikçe ortaya çıkan tablo netleşmiştir. İlçeye yaklaşık altı yüz civarında PKK teröristi saldırmıştır. Personelin üstün gayreti ile de terör örgütüne büyük kayıp verdirilmiş ve bir nokta bile düşürülmemiştir.
Bu yazıyı yazarken özellikle ilçenin ismini ve bu kahramanların ismini yazmadım. Ancak hakikatlerin ve gerçekte ne yaşandığının çok iyi anlaşılması adına ses kayıtlarını da yayınlamayı görev bildim. Şu anda çatışma bölgelerindeki her nokta 64 nolu kule gibi ve içindeki her personel de oradakiler gibi yiğit.
Yiğitler, sizlerin önünde saygı ile eğiliyor ve Allaha emanet olun diyorum.