Kalp göze der ki; Beni bu unulmaz derde iten sensin. Sefayı sen sürdün, acıyı ben çektim. Nimet senin, zahmet benim oldu. Sen sevinirken , kaygılanan ben oldum. Bakışlarını arttırdıkça sen, dertlerimi çoğalttın benim. Zafere eren sen, hezimete uğrayan ben. Sen emirlerine itaat edilen hükumdar oldun, ben senin peşinde koşan tebaan. Sen emir ben esir. Malik iken memlük(kul) ettin beni. -Ey göz! Sen ikisin, ben birim. İki kişinin bir ferde saldırıp onu öldürmesi zulüm değilde nedir? Şimdi ağla o halde; ettiğin zulmün cezasını çek bakalım!… Göz buna karşılık verir; ‘Gerçek şu ki: gözler kör olmaz, ancak sinelerdeki kalpler kör olur.’
